Moitos son os filósofos que se preguntaron cal é o sentido da vida. É unha pregunta moi controversial e todo o mundo preguntouse isto. Cal é o sentido da vida? Pero por moi interesante que sexa indagar sobre o sentido da vida hai outra pregunta moi pouca valorada que a trascende. Isa pregunta é "Cal é o sentido de preguntarse sobre o sentido da vida?" Porque pénsao ben. Preguntas para qué vivimos e danche unha resposta concreta e ise é o único motivo polo que existes. Estarías satisfeito?
Antes de nada, quixera dicir que hai dous respostas que eu acepto como sentido da vida e que son dous respostas moi populares. Unha é "seguir o camiño que che leve á satisfación". Vivir a vida como che gustaría vivila. Básicamente, o sentido da vida é vivir. Fai o que queiras e necesites porque a túa vida é túa e só vives esa vida unha vez (digo esa vida porque non quero entrar en debate de se existen outras, ise é outro tema). A outra resposta é "encontrar o sentido da túa vida", que significa que a vida non ten un sentido único e concreto para todos en conxunto, senón que cada persoa debe seguir un camiño e función na sociedade na súa vida, o cal debe descubrir por si mesmo. Sen embargo, qué pasa se nos preguntamos mais alá para hachar respostas mais importantes?
A vida evolucionou (suponse) a partir de moléculas que formaron células con ADN e ARN cuxo único obxectivo era expandirse, extenderse, multiplicarse, para o cal primeiro necesitaba vivir. Toda vida parece ter ese obxectivo, expandirse e crecer, polo mero feito de existir, por iso pódese dicir que a vida existe por errores do azar e por sucesos químicos que a formaron, sen ningunha función nin razón de ser, non cumple ningún obxectivo vital que axude ou estorbe a nada que veña de fora. A vida non axuda á Terra a xirar en torno ao sol, non evita a formación de buratos negros, non axuda a alieníxenas a crear nova tecnoloxía etc. A vida non afecta a nada que non sexa vida, é dicir, non cumple unha función, que cumpliría se ese fose o seu sentido. É dicir, ao universo lle da igual a existencia da vida e pode (e é probable) que non haxa motivo pola súa existencia, así que de qué nos sirve preguntarnos polo sentido da vida? Ten que ver cunha cousa moi molesta chamada sentimentos, e básicamente nos fai tristes pensar que a vida existe por existir, e nos gusta sentirnos útiles, fixemos algo que deixou ao mundo mellor do que nolo encontramos, por ende somos importantes e o universo non nos ignoraría tanto, de feito o universosentirá a nosa morte e tentará evitala. Obviamente isto é mentira, por moitas cousas que fagas o universo seguirá sendo igual de indiferente, deixarás de existir e a Terra seguirá xirando en torno ao sol. Pois para sentirnos útiles e importantes e distraernos do vacío e silencio do mundo ante a nosa existencia preferimos pensar que o universo ten un sentido, unha misión para nós e que é moi importante que a fagamos ou toda a vida desaparecerá. Tanto, de feito, que a pregunta "cal é o sentido da vida" plaga a vida de moitas persoas, e volveuse tan importante que se de repente se descubre que a vida ten un sentido e que é unha tarefa en concreto, sexa cal sexa a tarea sempre quedaremos decepcionados.
Para mellor explicar isto imaxínate que chega o deus Châac coa súa hacha eléctrica e di que o motivo da existencia dos humanos é excavar fosas que unan distintos mares e ríos e que á beira deses novos ríos se edifiquen pirámides alineadas coas estrelas. Velaí o sentido da vida, un obxectivo concreto e factible, unha meta de vida e o motivo pola túa existencia. Como? Non che gusta? Pero se é o que sempre quixestes. Ah claro, pero non queres que a túa vida esté alí só para excavar e apilar montóns de pedras, claro que non. E a iso me refiro, a búsqueda do sentido da vida polo ser humano é coma un can perseguindo un camión de helados. Pon todo o seu empeño en seguir adiante pero non sabe que facer unha vez alcanza a súa meta. Por ende é mellor non responder a esa pregunta. Pero se o sentido desa pregunta é darlle sentido á vida e descubrir a resposta anula o motivo do sentido da vida, o sentido da vida é hachar a resposta á pregunta "cal é o sentido da vida?"? Non, iso é absurdo. Moita xente existe pacíficamente sen saber nin preocuparse polo sentido da vida e alí os tes, felices.
En resumo, a vida existiu e o ser humano necesita saber cal é o motivo para que poidan sentirse importantes, pero danlle tanto valor á resposta que se recibisen unha resposta quedarían insatisfeitos así que é mellor non encontrar unha resposta, o cal é bo porque non ten resposta porque a vida non ten sentido. Boas noites
2/20/2020
Determinismo según la cuántica
Considérome un determinista en toda regla. Considero que toda actividade que fan os obxectos inanimados o fan polas leis da física, xa sexa por acción dun campo gravitatorio, eléctrico ou magnético. Cos seres vivos é máis complicado, xa que pensan e fan eleccións, pero aínda así toda acción é matematizable. Toda elección é un resultado de bioloxía, experiencia e información que se está a procesar. incluso cando fas algo que non é típico de ti, é porque algo ou alguén te influenciou a facelo, ou porque te retaches a ti mesmo a facer algo pouco típico de ti conscientemente. Toda a miña vida pensei que todo o que pasa e nos rodea e todo o que facemos é algo escrito e incambiable e que o noso futuro é un destino fixo e predecible ao que non podemos escapar. Sen embargo hai pouco descubrín algo que pode cambiar isto. A mecánica cuántica.
A mecánica cuántica é o estudio de partículas subatómicas, como se moven, como interactúan, as súas propiedades etc. O caso é que a mecánica cuántica é un estudio moi complexo, moi extensivo e moi pechado, a veces incomprendido por certas persoas. O estudo da mecánica cuántica permite, e ás veces necesita violacións temporais das leis de conservación de enerxía, porque non segue as normas, leis e restriccións que definen a todas as outras áreas da ciencia, da física e da mecánica clásica e relativista. De repente todo fenómeno observable require o feito de ser observado para dar resultados que, en esencia non son coherentes. Antes de explicar a súa relación co determinismo vou presentar dous faccións da mecánica cuántica que vou usar de base para aplicalo ao determinismo.
Antes de nada é necesario entender como a mecánica cuántica se contradice a si mesma e como é moi diferente á mecanica clásica. Un exemplo perfecto para esto é analizar a luz. A luz obviamente viaxa á velocidade da luz, pero isto é unha paradoxa na mecánica cuántica por un simple feito: a súa masa. Ben, a luz é unha onda, pero tamén é unha partícula, o fotón. Estes fotóns, ao caer baixo a definición de partícula teñen masa. A masa é despreciable en prácticamente todos os casos e a maioría de físicos non consideran a masa dos fotóns porque non consideran que os fotóns teñan masa. Despois de todo, a masa dos electróns é tan minúscula que se está debatindo se teñen masa ou non, por qué a deberían ter os fotóns? Sen embargo, os fotóns teñen enrexía e a enerxía implica unha masa, ademais de que ten momento e inercia, e pode excitar tanto partículas que forman parte dun átomo que poden facer varios átomos interactuar de tal maneira que una porción mínima (pero observable) de aire sexa sólida durante un período de tempo absolutamente mínimo e case imperceptible ou simplemente pode estimular os fotorreceptores dos nosos ollos para que vexamos (escolle a demostración que che sexa mais cercano e comprensible), para o cal require masa. Xa establecido que o fotón teña masa (é dicir, que a luz ten masa, o cal non pode ter porque é unha onda) só se pode ir ao seguinte paso lóxico, que é descubrir qué pasa cando vai á velocidade da luz, se é que pode ir. Esta última parte é moi importante xa que sempre que calquera obxecto/corpo/partícula teña masa, cando se acerca á velocidade da luz pasan cousas raras. A enerxía necesaria para chegar a esas velocidades crece exponencialmente, e canto mais se acerca á velocidade da luz, mais a cantidade de enerxía necesaria para chegar a esa velocidade se acerca ao infinito, o cal, por motivos que son demasiado extensivos para explicar eiquí, fai que a masa do obxecto en cuestión faga o efecto de ser igualmente exponencialmente maior, o cal aumenta o efecto da inercia, o cal fai cada vez mais imposible a aceleración, o cal fai que non poida chegar á velocidade da luz. En conclusión, cun pouco de axuda da física relativista, a mecánica cuántica pode postular que a luz, polo mero feito de existir, non pode chegar á velocidade da luz.
Pero como que non pode chegar á velocidade da luz? Claramente é a luz! Pero a matemática demostra que non pode. Isto demostra que non todas as conclusións matemáticas son correctas nin fiables, e por ende non é recomendable crer que o que a lóxica matemática dicte sea o que vaia a pasar. O azar pode existir nunha medida enana neste universo matemáticamente perfecto e mecánico.
Falando do azar, as posicións exactas de calquera partícula subatómica é completamente impredecible en calquera punto e momento que non se esté observando cuidadosamente. Xa dixen antes que todo fenómeno cuántico observable require o feito de ser observado para dar resultados que, en esencia, non son tan coherentes. Isto é porque cando se observa unha partícula esta preséntase como tal pero cando non se observa actúa como unha onda, o cal fai imposible calcular a súa posición exacta dentro de un certo tempo. Só é posible calcular a probabilidade de que esté nun punto e a zona onde é máis probable que se encontre, pero non porque sexa o máis probable ten que estar alí, pode estar nesa área ou pode estar a literalmente un universo de distancia, e o motivo polo que non notamos este completo e absolutamente caos é porque ás escalas macromoleculares este sinsentido vólvese diminuto e insignificante, todas as accións se contrarrestan para formar unha realidade aparentemente concreta e predecible. Bueno, todas as accións se contrarrestan para formar unha realidade aparentemente concreta e predecible? Son partículas subatómicas con masa e enerxía, ás veces moita enerxía, o que pode afectar ás cargas eleéctricas e aos átomos, o que podería, por exemplo, afectar levemente un impulso nervioso no cerebro, o cal pode afectar á toma de decisións ou á memoria, por ende facendo todo máis azaroso. Sen embargo, isto non debería afectar case a nada xa que son partículas moito menores que os átomos e é moi dubidoso que isto pase, sen embargo isto indica que o universo é máis azaroso do que pensamos.
En conclusión sí, o noso universo é moi predecible e matematizable pero non está exento de azar e o determinismo é unha definición incompleta de como está o mundo. A nosa vontade non está completamente rexida por leis fixas e exactas (pero nunca seremos libres e da grazas a iso).
A mecánica cuántica é o estudio de partículas subatómicas, como se moven, como interactúan, as súas propiedades etc. O caso é que a mecánica cuántica é un estudio moi complexo, moi extensivo e moi pechado, a veces incomprendido por certas persoas. O estudo da mecánica cuántica permite, e ás veces necesita violacións temporais das leis de conservación de enerxía, porque non segue as normas, leis e restriccións que definen a todas as outras áreas da ciencia, da física e da mecánica clásica e relativista. De repente todo fenómeno observable require o feito de ser observado para dar resultados que, en esencia non son coherentes. Antes de explicar a súa relación co determinismo vou presentar dous faccións da mecánica cuántica que vou usar de base para aplicalo ao determinismo.
Antes de nada é necesario entender como a mecánica cuántica se contradice a si mesma e como é moi diferente á mecanica clásica. Un exemplo perfecto para esto é analizar a luz. A luz obviamente viaxa á velocidade da luz, pero isto é unha paradoxa na mecánica cuántica por un simple feito: a súa masa. Ben, a luz é unha onda, pero tamén é unha partícula, o fotón. Estes fotóns, ao caer baixo a definición de partícula teñen masa. A masa é despreciable en prácticamente todos os casos e a maioría de físicos non consideran a masa dos fotóns porque non consideran que os fotóns teñan masa. Despois de todo, a masa dos electróns é tan minúscula que se está debatindo se teñen masa ou non, por qué a deberían ter os fotóns? Sen embargo, os fotóns teñen enrexía e a enerxía implica unha masa, ademais de que ten momento e inercia, e pode excitar tanto partículas que forman parte dun átomo que poden facer varios átomos interactuar de tal maneira que una porción mínima (pero observable) de aire sexa sólida durante un período de tempo absolutamente mínimo e case imperceptible ou simplemente pode estimular os fotorreceptores dos nosos ollos para que vexamos (escolle a demostración que che sexa mais cercano e comprensible), para o cal require masa. Xa establecido que o fotón teña masa (é dicir, que a luz ten masa, o cal non pode ter porque é unha onda) só se pode ir ao seguinte paso lóxico, que é descubrir qué pasa cando vai á velocidade da luz, se é que pode ir. Esta última parte é moi importante xa que sempre que calquera obxecto/corpo/partícula teña masa, cando se acerca á velocidade da luz pasan cousas raras. A enerxía necesaria para chegar a esas velocidades crece exponencialmente, e canto mais se acerca á velocidade da luz, mais a cantidade de enerxía necesaria para chegar a esa velocidade se acerca ao infinito, o cal, por motivos que son demasiado extensivos para explicar eiquí, fai que a masa do obxecto en cuestión faga o efecto de ser igualmente exponencialmente maior, o cal aumenta o efecto da inercia, o cal fai cada vez mais imposible a aceleración, o cal fai que non poida chegar á velocidade da luz. En conclusión, cun pouco de axuda da física relativista, a mecánica cuántica pode postular que a luz, polo mero feito de existir, non pode chegar á velocidade da luz.
Pero como que non pode chegar á velocidade da luz? Claramente é a luz! Pero a matemática demostra que non pode. Isto demostra que non todas as conclusións matemáticas son correctas nin fiables, e por ende non é recomendable crer que o que a lóxica matemática dicte sea o que vaia a pasar. O azar pode existir nunha medida enana neste universo matemáticamente perfecto e mecánico.
Falando do azar, as posicións exactas de calquera partícula subatómica é completamente impredecible en calquera punto e momento que non se esté observando cuidadosamente. Xa dixen antes que todo fenómeno cuántico observable require o feito de ser observado para dar resultados que, en esencia, non son tan coherentes. Isto é porque cando se observa unha partícula esta preséntase como tal pero cando non se observa actúa como unha onda, o cal fai imposible calcular a súa posición exacta dentro de un certo tempo. Só é posible calcular a probabilidade de que esté nun punto e a zona onde é máis probable que se encontre, pero non porque sexa o máis probable ten que estar alí, pode estar nesa área ou pode estar a literalmente un universo de distancia, e o motivo polo que non notamos este completo e absolutamente caos é porque ás escalas macromoleculares este sinsentido vólvese diminuto e insignificante, todas as accións se contrarrestan para formar unha realidade aparentemente concreta e predecible. Bueno, todas as accións se contrarrestan para formar unha realidade aparentemente concreta e predecible? Son partículas subatómicas con masa e enerxía, ás veces moita enerxía, o que pode afectar ás cargas eleéctricas e aos átomos, o que podería, por exemplo, afectar levemente un impulso nervioso no cerebro, o cal pode afectar á toma de decisións ou á memoria, por ende facendo todo máis azaroso. Sen embargo, isto non debería afectar case a nada xa que son partículas moito menores que os átomos e é moi dubidoso que isto pase, sen embargo isto indica que o universo é máis azaroso do que pensamos.
En conclusión sí, o noso universo é moi predecible e matematizable pero non está exento de azar e o determinismo é unha definición incompleta de como está o mundo. A nosa vontade non está completamente rexida por leis fixas e exactas (pero nunca seremos libres e da grazas a iso).
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)